Ik heb het gevoel alsof ik achter beslagen ruiten naar buiten sta te kijken. Alles wat buiten voorbij raast gaat te snel voor mijn beleving. De snelheid is voor mij te hoog. Laat mij maar even. Laat mij maar in de rust die ik nu ervaar. Waarom die hoge snelheid? Wie duwt er achter die mensenmassa aan en jaagt ze zo op?
In de vorige blog heb ik iets geschreven over de ongenode gast.
Het is half december. Buiten regent het. Ik sta voor het raam. In gedachten. Voelt een wonder zo? Hoe moet ik met een wonder omgaan? Hoe komt het dat dit wonder niet binnenkomt? Hoe kun je danken over zo’n wonder? Ik voel me zo klein en nietig. Ik voel me mens. God is groot en wij begrijpen Hem niet. Ik zeg het ook. Zomaar de dag door. Ook in gebed.
Er zijn geen verkeerde cellen meer gevonden in het lichaam van mijn man!
De ongenode gast was een bijzondere gast maar geen ongeziene gast. Hij is onverwacht verdwenen. Verdwaasd kijken we samen rond. De klok laat van zich horen en de tijd gaat door. Moeten wij ook door? Hoe doe je dat?
De wereld raast. Wat doe ik?
Er rijpt een plan in mij. Ik deel het plan. Zullen we samen terugblikken? Samen herdenken? We krijgen elkaar weer terug. Hoe goed is onze God! We maken afspraken. Hoe we invulling geven aan een samen-moment en op welk moment. Mijn man verdiept zich in zijn werk. Met moeite. Ik verdiep me in mijn werk. Met moeite. We spreken uit wat we voelen en herkennen het beiden. Er lijkt wel kortsluiting in ons hoofd te ontstaan bij het oppakken van onze taak. Maar we kunnen toch niet blijven vertragen?
Spoorzoekertje
Het kost ons beiden veel energie. De energie die naar ons werk gaat kan niet naar onze verbinding gaan. We zoeken naar het juiste spoor. We zoeken allebei. Het lijkt of we elk een ander reisdoel hebben. Alsof we van elkaar verwijderd raken. In mij roept alles NEE! Dit wil ik niet. Het was zo goed samen. Soms is er een perron waar de sporen langs elkaar heenlopen en we elkaar door de beslagen ramen zien en even naar elkaar zwaaien. En dan vertrekken we weer. Ieder naar ons eigen doel. Welk doel? Eigenlijk weten we het niet. Is het doelloos zoeken? Zijn we verdwaald? Het voelt leeg. Teruggeworpen op onszelf.
Op een avond zetten we de gesprekspot op tafel. Dat vraagt enige moed omdat we vermoeid zijn. Maar het geeft ons meer dan het kost. Een verbindend gesprek. Twee vragen maar…
Een eigen taal
We verwerken de periode van ziek zijn én de periode van het wonder ieder op onze eigen manier. Dat geeft kortsluiting in de verbinding tussen ons beiden. Hoe blijf je bij elkaar in een periode dat ervaringen nog vers in het geheugen liggen? Dat emoties nog in de achtbaan zitten? Dat energie beneden peil is? Dat je moeite hebt om je hoofd boven water te houden? Je mond opendoen is niet handig want dan krijg je een plons water binnen, dus je mond blijft dicht. Het wordt stiller. En we zoeken….Waarnaar?
Ik merk dat mijn man zich in de stilte hult en dat ik in gedachten in gesprek ben met mezelf, mijn emoties, mijn omgeving en de situaties. We hebben dezelfde situatie maar spreken een ander dialect; een mannentaal en een vrouwentaal. We verstaan elkaar soms even niet meer. En allebei zijn we teleurgesteld. Waarin? Teleurgestelde verwachtingen?
Herdenken
Het is zover. We gaan naar een kerstconcert in de Grote Kerk in Dordrecht. Ik zie er naar uit.
Mijn man is nog erg druk. De eindejaarstelling op het werk vraagt meer aandacht en tijd dan hij dacht. Ik voel frustratie. Hij hoort mij niet. Hij staart op zijn beeldscherm naar de mails, cijfers en hij zegt iets over wat er fout gaat. Mijn geduld wordt op de proef gesteld. Het duurt maar….En hij voelt de druk van mij en zegt niets….hij werkt…..
Eindelijk, een uur later dan afgesproken gaan we weg. Ik voel me als porselein. Er moet niet veel meer gebeuren of ik breek. En dat weinige gebeurt. Een paar ‘verkeerde’ woorden. Ik breek. De tranen en de woorden komen los….Alsof alles wat op slot zat nu openbreekt. Mijn man kijkt hulpeloos.
Ik wil verbonden zijn
Waar brengt deze woestenij ons? Heeft dit effect? Ja zeker. Op dit moment wordt er taal gesproken, worden er woorden gegeven aan teleurstellingen en verdriet. Zo komt er een proces terug naar elkaar. Wat het ons brengt? Bewustwording dat we beiden de weg kwijt zijn geraakt. Dat we te weinig in verbinding waren door ieder ons eigen spoor te trekken. De tijd die we gebruikten om te werken slokte meer op dan we aankonden. Vraagt God dit van ons of vragen we dit van onszelf? We praten en we huilen. En op de parkeerplaats vouwen we onze handen in elkaar en vragen de HEERE om vergeving. Ik leg even mijn hoofd op de schouder van mijn man. Ik wil zo graag verbonden zijn; Hartelijk Verbonden.
Concert met gebroken klanken
We halen onze trouwringen op. De ringen die we bijna 40 jaar geleden uitgezocht hebben liggen nu bij de juwelier te wachten op ons. De ring van Aart was te klein. Daar kwamen we achter toen deze uit moest voor de operatie die hij in de achter ons liggende weken kreeg. Mijn ring is voorzien van een diamantje. Gekregen van mijn man.
We genieten van het concert. Maar in de pauze gaan we toch naar huis. Wat is het zoeken naar behoeftes en grenzen van de ander en mezelf. Was mijn oog wel voldoende gericht op mijn man of leefde ik toch weer teveel vanuit mijn eigen behoeftes en verlangens? Ik sprak ze in elk geval onvoldoende uit. Hoe kan ik dan verwachten dat mijn man erop in kan spelen?
Tijdens de coaching en de workshop MARRIAGE geef ik aan dat het belangrijk is dat we signalen niet moeten negeren. Dat we onze verlangens, behoeften en verwachtingen naar elkaar moeten uitspreken. Dat we moeten praten. En ik struikel….Ik val……Maar ik word me bewust dat het zo niet mag blijven.
Wat doe jij om weer in verbinding te komen? Wacht niet tot je verder uit elkaar groeit. Heb je samen nagedacht hoe jullie dit nieuwe jaar in de verbinding willen blijven, ook als de draaglast groter wordt? ‘HEERE ik heb U van node dag en nacht.’
Van oud naar nieuw
En dan is het oudejaarsavond 0.00u. We omhelzen elkaar. Onze lippen vinden elkaar. Ik sluit mijn ogen en geniet. Gods zegen lieve man van me. God blijft Dezelfde! Mijn man maakt zich los. Kijkt me aan. Legt zijn handen losjes om mijn schouders en begint zachtjes te zingen; Wat de toekomst brengen moge. Mij geleidt des HEEREN hand. Moedig sla ik dus de ogen naar het onbekende land. Leer mij volgen zonder vragen. Vader wat Gij doet is goed. Leer mij slechts het heden dragen met een rustig kalme moed.
Ik vervolg; HEER’ ik wil Uw liefde loven al begrijpt mijn ziel U niet…..
Nu jij….. Ik heb het verlangen……..
En samen…..We hebben het nodig om…….
Laat destructieve gedachten, verkeerde patronen en eigen wegen jullie verbinding niet overnemen. Het gaat vaak zo sluipend. Laat deze sluipmoordenaar niet toe. Kom in actie.