Op bijzondere dagen kijk ik vaak even terug. Voor mij is dat helpend om de blijdschap en de pijn te laten komen en gaan. Ze onder ogen durven zien, ze voelen, ze accepteren en ervan leren. Hoe kan ik het anders doen zodat we er samen groeien naar een liefdevoller huwelijk? Schijnt mijn lamp voor de wereld om mij heen?
Ik geef je een inkijkje in ons huwelijksleven. Zie deze blog als een luikje van ons huwelijk. Jij staat ervoor en luistert even mee. Je luistert, kijkt en beleeft.
Ik sta op deze dag voor het raam en kijk naar buiten. Het is lente; ik voel, zie, ruik, beleef dat heel intens. Maar nu is de lucht grijs. Troosteloos noemen ze dat. Mijn gedachten zijn als een rad wat niet tot stilstand komt. … Troosteloos? Er is Troost, Hoop en Verwachting voor hen die ALLES ALLEEN van Hem verwachten.
Ik kijk terug. Er waren perioden in mijn huwelijk dat ik verdronk. Verdronk ik de pijn, het verdriet en het gemis. Het gemis van onvervulde behoeften, verlangens en verwachtingen die ik voor mezelf hield. Het waren dezelfde perioden waarin ik mijn man nodig had om mezelf gelukkiger te voelen. Hij moest maar zien wat ik nodig had, ik sprak het niet uit. Begrijp me goed; ik heb mijn man lief en ik heb hem nodig want hij is mijn tegenpool. Ik glimlach om mezelf. Hij is werkelijk mijn tegenpool. Wat maakte me dat in het verleden boos en verdrietig.
Ik gevoelige jonge vrouw uit een nest waar veel eilandjes waren en ieder op zijn of haar eigen eilandje zijn (t)huis had. Ik die in het gezin van herkomst het huishouden draaiende hield. Ik die pijn voelde bij de breuken en die waren er alom! Vanaf mijn negende jaar was het niet veel anders dan breuken. Ik overleefde tot ik net voor onze huwelijksdag instortte. Ik weet niet veel meer van die dag.
De diepte van de breuken heb ik pas later gezien. De reden daarvan ook. En het begrip ervoor ook. Ik had zo’n pijn van de breuken. Niet gek; ik ben een gevoelig relatie-mens. Tegenpool van mijn man? Welnee! Hij lijkt zo nuchter. Maar hij heeft een andere rugzak; hij kon niet bij zijn gevoel. En nog blijft het lastig voor hem. Wie te dichtbij kwam kreeg een flinke uitbrander. Hoe moet je toch omgaan met gevoel?
Ik vergeet niet snel zijn uitspraak: ‘ik geef jou de sleutel in handen van mijn hart’. Oké, dacht ik, ik moet het dus voor jou oplossen. Helaas dat gaat mij niet lukken. Ik heb de sleutel met een traan terug gegeven. Hoewel ik wel zou willen dat het zo werkt. Maar de sleutel ligt in Andere handen. Die ligt buiten mijn gebruik.
Daar sta ik voor het raam; gevoelige vrouw, getrouwd met een nuchtere man. Ik weet wel beter na achtendertig jaar. Hij heeft aan de buitenkant een harde schil. Huilen is niet voor mannen…..Ik heb hem dan ook maar twee keer in al die jaren zien huilen. Zijn hart huilt wel. Ik weet nu, door ervaring, hoe ik dat kan zien. Hij spreekt het niet uit. Dat is te moeilijk. En soms….iets meer dan soms, verlang ik dat hij het uit gaat spreken. Dat hij het kan. Want beschadigingen kunnen helen. Toch? Of verwacht ik teveel? Verwacht ik iets verkeerds?
Daar sta ik voor het raam. Ik denk aan enkele uren geleden; het was 6.15u. Ik had ontbijtmuffins gebakken, een kaarsje op tafel aangestoken, lichten uit gedaan; even een romantische start van deze dag. Aart gaat aan tafel zitten. ‘Mag ik niet zien wat we eten?’ Soms lach ik erom. Soms denk ik: oh nee!
Aart bidt…..Ik vraag na het AMEN! Vergeet jij niets? Hij kijkt me aan met ogen die vragen; wat doe ik verkeerd? Hij is daar gevoelig voor! Hij is een man als elke man. Mannen willen gewaardeerd worden. ‘We zijn vandaag achtendertig jaar getrouwd.’ ‘Je weet, ik heb niet zoveel met een datum.’ ‘Weet je nog waarom we vanmiddag weg gaan?’ ‘Dat is al zo lang geleden afgesproken’. ‘Aart wil je straks danken dat we deze dag gekregen hebben?’ Hij doet het met deze woorden: ‘HEERE we danken U ervoor dat we achtendertig jaar getrouwd mogen zijn. We danken U dat U onze huwelijkszonden weggekruist hebt en dat steeds weer doet!’ Die onverwachte diepten die zijn gebed of woorden zo onverwacht kunnen doorkruisen waardeer ik.
Ik blijf zitten waar ik zit, tegenover hem, kijk hem aan, zie zijn verwarring en ik vraag of hij wil danken. Waarom liep ik niet naar hem toe en gaf hem een knuffel, kroop even bij hem op schoot en vergaf hem dat hij dit was vergeten? Eigenbelang? Mijn gevoel voorrang geven boven de liefde? Is dit Agapé?
Ik weet het wel….Nee hé? Zit dat er dan toch nog bij? …. Het heeft te maken met vorige week. We waren samen onderweg voor een overnachting. Ik heb een vergadering op vrijdagmiddag in dezelfde omgeving dan mijn studie op zaterdag. Onderweg vertel ik dat ik even een uurtje rust wil nemen in de bossen voor ik naar de vergadering ga. We hebben een uurtje over. Mijn hoofd zit vol omdat er een drukke week met veel schakelmomenten achter mij ligt. Aart zegt dat hij de auto door de wasstraat wil rijden. Ik vraag hem of dat ook een andere keer kan doen omdat ik rust nodig heb. ‘Oh kijk, een wasstraat, we rijden er nu gewoon langs’. Hij slaat linksaf. Er gebeurt iets van binnen met me. Boosheid, teleurstelling…..? Ik zeg: ‘is je auto belangrijker dan mij?’ Een glimlach en de auto staat in de wasstraat. Ik blijf in de auto zitten…Even rust. Geen woorden maar stilte. Aangekomen op de locatie pak ik mijn tas en zeg dat ik doorga….Ik wil even alleen zijn. Tijdens de vergadering heb ik het gevoel minder efficiënt te zijn….
Achtendertig jaar getrouwd. Samen gaan we naar Antwerpen voor een rondleiding door de Joodse wijk, een bezoek aan de synagoge en daarna Koosjer eten. Wat een mooie dag! Samen sluiten we de dag af. We kruipen dicht tegen elkaar aan in bed. Moet ik vasthouden aan een kleine teleurstelling op die dag? Moet ik wachten op een schuldbelijdenis? Is dat terecht of op mezelf gericht?
Wachten? ….. Dan maak ik het ons samen moeilijker dan nodig is. Moet ik alle gevoelens los laten en mezelf verliezen? Dat doe ik toch niet wanneer ik mijn weg op de HEERE wentel? Ik zing graag; Uw Woord kan mij ofschoon ik alles mis door Zijnen smaak én hart én zinnen strelen! Horen huwelijkspijnen bij het leven? Zijn huwelijkspijnen nodig om mijn ‘IK!’ bij te schaven? Zijn de pijnen ook WEGGEKRUIST of zijn ze WEGGEDRAGEN?
Wat is goed, beter of het beste? Is hier op aarde wel een volmaaktheid? Mijn gedachten moeten steeds vernieuwd worden naar het evenbeeld van Christus! ‘O, Zoon, wat heeft het U gekost om mij te redden? Maak mij Uw beeld gelijk!’
Ik kruip dicht tegen hem aan en fluister dat ik samen wil genieten van intimiteit…..Samen beleven dat God een bloem heeft overgelaten in de gebrokenheid. Intimiteit die door de jaren heen is gegroeid. We hebben ook op het gebied van intimiteit veel doorworsteld en geleerd. We durven nu uit te spreken waar we naar verlangen en we weten wat de ander fijn vindt of van geniet.
Ik noem het intimiteit omdat seksualiteit alleen beleefd kan worden maar intimiteit niet.
Vandaag schijnt de zon en warm ik me in zijn stralen.
Lieve vrienden en vriendinnen, van wie/Wie is onze verwachting? Moet jouw man of vrouw jou gelukkig maken? Durf je zelf verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen gedachten? Vanuit je gedachten komen alle boze bedenkingen voort. Wil je die laten bestaan? DOE HET NIET! Je schaadt én jezelf én de ander. Hoe moet het dan? Zullen we er samen eens over nadenken? Maak gerust een afspraak voor de coaching, kom even tot rust met ondersteuning of doe samen een workshop MARRIAGE. Daar worden ook de man- vrouwverschillen uitgebreid besproken. In deze verschillen zit ook veel onbegrip. Mannen zijn nu eenmaal anders dan vrouwen en daarnaast hebben we allemaal ook onze eigen rugzak. Vanuit onze rugzak komt zoveel gevoel wat invloed heeft op onze relatie. Hoe dat werkt vertel ik je graag.
Ook een leuke tip: gebruik de gesprekspot om dichter naar elkaar toe te groeien. Gewoon af en toe een kaartje tijdens een offline-avond. Zo’n avond staat met regelmaat in de agenda. Niemand komt eraan. Ik ben er voor jou en jij voor mij!
Het blijft belangrijk om te werken aan je huwelijk! Wanneer je tijd neemt voor de ander laat je weten dat hij/zij belangrijk voor je is.
Foto: Laat je licht schijnen. Eerst thuis en ook voor de wereld om je heen.