Met tranen schrijf ik deze blog. En even denk ik; gelukkig schrijf ik niet met inkt op perkament. Dan werd het onleesbaar.
Het is een persoonlijke blog. Voor ik begin met schrijven wil één ding vragen; heb geen medelijden met me, maar haal uit deze blog wat voor jou van waarde is. En boven dat alles! Kijk omhoog. Vanwaar zal mijn hulp komen? De reden dat ik deze kwetsbaarheid deel is tegelijk mijn gebed; ‘HEERE wilt U hierdoor laten zien dat we alles van U mogen verwachten?’ Ik kan een workshop MARRIAGE geven en leerzame blogs schrijven maar ik ben een mens zoals ieder van jullie.
Het is zaterdagavond. Even een avond voor ons samen. Er is zoveel gebeurd in de achterliggende tijd. We zijn ziek geweest. We hebben onze moeder naar het graf gebracht. Het regelen rondom en na het overlijden vraagt de nodige zorg en pijn, ook vandaag. We gaan even naar het strand om onze gedachten weer te ordenen en daarna samen ergens een hapje eten. Het was goed om te doen maar het was een ontspanning voor even. De druk ligt te zwaar op ons. Zoveel vragen die niet opgelost zijn.
Het is zaterdagavond. Dezelfde zaterdagavond. De telefoon gaat. Videobellen. Ik hoor het aan de stem en ik zie het aan haar gezicht. Alles slaat op ALARM! ‘Zeg het maar….’
En dan….. krijg je de boodschap dat je eigen kinderen uit elkaar gaan. Het lukt echt niet meer. Wat kan ik zeggen? Ik ben stil. Samen zitten we op de bank en zijn stil. Dochter, schoonzoon, kleinkind….Wat is hier een leed (geleden). STIL, VERSLAGEN, VOL MET VRAGEN. We kijken elkaar aan en zeggen niets. NIETS!
STIL
Wij zeggen niets. Wij die anderen zeggen dat ze alles tegen elkaar moeten uitspreken om elkaar te begrijpen. Stil gaan we naar bed. De nacht duurt lang. De vragen vermenigvuldigen. De levensloop van ons kind passeert mijn gedachten. Niets daarvan kan ik parkeren. Het raast door. Mijn man draait en draait nog eens….MAAR we zeggen niets! Wat moet ik zeggen? Ik heb genoeg aan mezelf. Op het moment dat de wekker gaat zoeken we elkaars hand op. Meer niet. Meer hoeft ook niet. Het is goed.
We knielen neer. Ieder voor zich bidt, zoals we dat ’s morgens altijd doen. (De rest van de dag bidden we samen). Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik weet één ding dat ik behoefte voel om mijn hart uit te storten maar het zit op slot. Mijn hart schreeuwt omhoog voor dit gebroken echtpaar, onze kinderen.
Het zondagmorgenontbijt verloopt stil. Wat zal ik zeggen? Tegelijk voel ik dat we elkaar hier op dit punt niet kwijt moeten raken! Dit is zo’n cruciaal punt. Ieder verwerkt tegenslag en moeite op zijn eigen manier. Ik wordt aangevallen. ‘Jij laat anderen een bascule invullen over draaglast en draagkracht. Daarbij vraag je wat als een last voelt en wat zij nodig hebben om weer in balans te komen en jij weet op dit moment niet eens wat je nodig hebt.’ Helemaal de waarheid! Ik roep naar omhoog. ‘Mijn God, mijn hoop is op U!’ Onze trouwtekst komt in mijn gedachten; ‘Want van Hem is mijn verwachting!’
STRIJD
De strijd woedt en tegelijk kan ik geen traan laten. Alles zit op slot en ik kan er nog niet bij. Mijn hoofd lijkt een pakhuis waar de storm doorheen is gewaaid. Je staat bij de deur en je overziet de chaos en vraagt je af wat je eerst en laatst aan moet pakken en of je wel de moed hebt om te beginnen. Het liefst ga ik bij die pakken neerzitten. RUST! Maar uit ervaring weet ik dat ik daar het tegenovergestelde mee bereik. Dan zak ik weg in mijn gevoel. En ik ben erg gevoelig.
Terwijl ik besef dat ik zo vol zit en dat ik open lig voor listen en aanvallen komt het schild van het geloof. Ik voel dat het voor me wordt geschoven, er tussen wordt geschoven. Ik neem de Bijbel, ik lees het hoofdstuk, Efeze 6: 10 – 16; Doet aan. Ik ontvang het! Ik hoef het zelf niet te doen. Het Schild is Christus Zelf! Mijn Schild! De strijd is niet tegen vlees en bloed maar tegen de geestelijke boosheden in de lucht. Geestelijke boosheden, satan met grof geweld, in zijn kracht en macht. Hij is het, de diabolos! Hij, die gemene, listige, sluwe slang kan het werk van Christus niet zien of luchten. MAAR het Schild zal de vurige pijlen van de boze uitblussen in Zijn bloed.
VERWONDERING
Ik maak me klaar om de preek te luisteren. Nog steeds is het stil. Wij kunnen vanmorgen (coronamaatregelen) niet naar de kerk. Ik ben er nu blij om. Het geeft me rust. Terwijl ik me klaarmaak komen deze woorden in mijn gedachten: ’Leg dan af alle last en de zonde…..’ verder kom ik niet. Wat betekent dit? Wat wil de HEERE zeggen of mij leren? Ik zoek het op in mijn Bijbel; Hebreeën 12; ‘Daarom dan ook alzo wij een zo groot een wolk der getuigen rondom ons hebben liggen, laat ons afleggen allen last en de zonde die ons licht omringt, en laat ons met lijdzaamheid lopen de loopbaan die ons voorgesteld is; ziende op de Overste Leidsman en Voleinder van het geloof, Jezus, Dewelke voor de vreugde die Hem voorgesteld was, het kruis heeft verdragen en schande veracht, en is gezeten aan de rechterhand van de troon Gods’. De zonde die ons licht omringt. Dat is alles wat tussen mij en mijn ziel schuift, een donkere wolk van zonde. Ik mag verdriet en pijn voelen maar het mag geen wolk worden. Ik mag er niet in verdrinken. Ik wordt opgeroepen te kijken naar de wolk der getuigen en de loopbaan te lopen met het zicht op mijn Zaligmaker; onze Heere, Jezus Christus. Ik huil, tranen vloeien, ik breek open. Wanneer mijn man dit ziet kijkt hij me aan en nu, op dit moment kan ik iets zeggen. Nu heb ik ook iets te zeggen.
We luisteren de preek. Na de preek kan ik iets vragen. Vragen hoe hij alles ervaart. Ook zijn hoofd zit vol maar hij, mijn Aart, kan niet schrijven, moeilijk over zijn innerlijk praten. Enkele woorden. Ik leg mijn hoofd even op zijn schouder, het is goed!
NOG EEN LES
Het wordt maandagmorgen. De werkweek vangt aan. Ik werk en ik denk….Ik heb gisterenavond gezegd dat ik te moe ben voor intieme lichamelijk samenzijn. Ben ik eerlijk? Ja! Ik was te moe en mijn hoofd zat vol. Ben ik op mezelf gericht? Ja! Aart zit ook vol. Heb ik voldoende oog voor hem gehad? Nee! Mijn liefdestaal is tijd en aandacht. Maar zijn liefdestaal is lichamelijk contact. En dat was er door de drukte afgelopen week ook al te weinig op de gewone samen-op-de-bank-momenten en dan wijs ik hem ook gisterenavond af….Zo verwijder je de ander van jezelf. Een man heeft innerlijke drang vanuit zijn man-zijn en ligt meer open voor verleiding op dit gebied. Hoewel ik mijn man volledig vertrouw is het ook mijn passie om mijn man voor mij zelf te houden om afdwalen te voorkomen.
Satan heeft de macht op deze wereld overgenomen op het moment dat hij uit de hemel is geworpen. Hij heeft geprobeerd de Christus van Zijn weg naar de overwinning door de bloedgerechtigheid tegen te houden. Het is hem niet gelukt. Hij zal nu alles in het werk stellen om volgelingen van Christus te verleiden en ten onder te brengen. Wat is het noodzaak om te waken en te bidden!
MEERVOUDIGE EMOTIE
Nog enkele weken en onze zoon gaat trouwen. Wat zijn we dankbaar dat we er een lieve dochter bij krijgen! DANKT GOD IN ALLES! Wat de toekomst brengen moge mij geleidt des HEEREN hand en daarom sla ik moedig de ogen naar het onbekende land. Onbekend vanwege de reis die ik nog moet maken en onbekend of moet ik zeggen ongekend mooi zal de Toekomst zijn. Ik kan soms zo verlangen om Hem, Mijn Jezus te zien van aangezicht tot aangezicht. In deze kracht, ziende op de overste Leidsman en Voleinder van het geloof mag ik mijn weg gaan. Deze week maak ik de levensloop en de PowerPoint klaar voor hun bruiloft. Wat een tegenstellingen. Wat een verschillende emoties. Maar in Hem is kracht!
BEWUST ZIJN
Wanneer ik tijdens de workshop MARRIAGE de bascule in moest vullen, dan zou Gods Woord als eerste draagkracht staan tegenover de draaglast die we in dit leven dragen. Maar het is niet genoeg wanneer ik dat woord voor mezelf houdt en langs Aart heen leef. Het woord moet mij niet stilzetten of wegdragen bij Aart vandaan. Dat is de functie van het woord niet. Het van God geheiligde huwelijk moet bloeien, te midden en dwars door de moeiten en zorgen van het leven. Dat is één van de moeilijke kanten van het huwelijk. Door de zondeval wordt de moeite en de zorg ons niet bespaart. Boodschappen van zorg komen bij ieder van ons op een andere manier binnen. We zijn er elk op onze eigen manier mee bezig. De zorgen kunnen ons heel makkelijk van elkaar verwijderen. Wat te doen in tijden van zorg en verdriet?