Woensdagmorgen; ik doe mijn trui aan en mijn sjaal om, mijn fietstassen zijn gevuld met de benodigdheden. Ik stap op de fiets. De planning voor deze dag is honderd kilometer en voor morgen zestig kilometer. Ik heb een doel. Doelgericht ga ik op pad. Wat moet je zonder doel in het (huwelijks)leven? Doelloos kent een gevarenzone.
Ik wil je in deze blog meenemen op reis; Take Away, meenemen. Voor wij in deze blog op weg gaan zoek ik eerst de betekenis op van Take Away; wat zegt Google? We willen toch goed voorbereid op reis gaan? De betekenis van take-Away is: meenemen; afnemen, ontnemen; mee naar huis nemen. Even ter verduidelijking; het woord Take Away is onderweg ontstaan.
Het is een mooie morgen. Er hangt een waas over de aarde. De zon zoekt haar weg om er door te komen. Wat een prachtige beelden! Ik geniet van deze beelden. Af en toe stop ik even voor een foto. Wat een stilte over al de landen in deze morgen. Alsof de aarde wacht om wakker geroepen te worden. Ik denk aan psalm 19; Zonder woorden vertelt de natuur Gods grootheid en Majesteit. Ik merk dat ik stil wordt terwijl ik fiets. Voor mij zijn de natuur en beweging de beste combinatie om inwendig stil te worden en te kunnen mediteren vanuit Gods Woord en mezelf te spiegelen; wie ben ik voor God? Onze oud-vaders mediteerden de dag door. Ik ben vaak jaloers op ze. Zij hadden geen mediaverslavingen en minder prikkels dan wij. Het maakt me steeds vaker bewust hoe ik met mijn telefoon om wil gaan. Tot ik ineens bedenk dat het wel handig is om even te kijken of ik iets heb gemist. Wanneer ik dan zie dat een van de kinderen heeft gebeld voel ik schuld en spijt omhoog komen. Moet dat? Dat heb ik niet bij iemand anders. Die bel ik terug zonder schuldgevoel. Wat moet ik nog veel leren. Ik kan coachen en mensen begeleiden met schuldgevoelens. Maar ik?
Ik kom om 10.00u. aan bij Intratuin in Numansdorp. De eerste 40 kilometers zitten er op. Tijd voor een break. Ik overdenk tijdens de koffie met havermoutkoek mijn zegeningen. Wat onderscheidt mij van de vervolgde en verdrukte Kerk? Ik kan en mag in alle vrijheid met de luxe van deze dag Gods woord lezen, overdenken, in gebed gaan. Het zijn voor mij de hoogtepunten van een dag. Het gebeurd wel eens dat ik oversla maar dat bekoop ik! Ik wordt dan op mezelf teruggeworpen en mijn dag is even onrustig dan ik zelf ben. Stille tijd kost geen tijd maar wint veel tijd. Ik stel vanuit Gods Woord andere prioriteiten. Er valt eeuwigheidslicht over mijn dag en dan is er al zoveel wat niet meer hoeft. Ik kan dan beter genieten van alle mooie dingen die ik ontvang. Soms denk ik; ik ga een retraite doen. Dan weet ik niet waar en welke. Ik mag de retraite geven en dan geniet ik mee, vooral van de gesprekken die onder de koffie ontstaan en er gedeeld wordt vanuit het Woord. Onze retraite is vol met rust maar geen volledige stilte.
Ik besluit verder te fietsen want ik heb voor vandaag en morgen een doel. Ik werk graag doelgericht. Ik houd niet van doelloos bezig zijn. Ik wil niet dat anderen mijn tijd overnemen en ik me volledig door anderen laat leiden. Dat geeft me zoveel onrust. De temperatuur loopt op. Wat een mooie dag! De zon schijnt. Oei en dan kom ik er al achter; mijn zonnebril vergeten. Wel een regencape maar geen zonnebril. Is dat realisme of is dat pessimisme? Ja dat soort vragen stel ik vaak aan mezelf. Ik wil weten wie ik ben, hoe ik denk, wat ik anders kan doen. Ik bid; ‘O Zoon maak mij Uw beeld gelijk’. Dan kan ik niet blijven wie ik ben. Hoe verander ik mijn gedrag? Om te beginnen bij mijn gedachten. Daaruit komen mijn gevoelens en mijn gedrag voort. ‘Behoed uw hart boven al wat te bewaren is, want daaruit zijn de uitgangen des levens.’
Ik fiets door de tunnel bij Barendrecht. Het voelt als een deken. Even verstopt voor de buitenwereld. Niemand die me ziet, ik fiets er op dit moment alleen. Ziet niemand mij? Wat wil ik graag voor God verborgen houden? Welke uitgangen zijn op mezelf gericht? Oh! Ik weet het wel. Ik bedek voor andere mensen dat ik me ook wel kan laten gaan. Dat gebeurd wanneer ik na een periode van drukte een rustmoment heb. Dan kom ik bij mijn eigen onrust en herken ik Augustinus; ‘Onrustig is ons hart tot het rust vindt in U’. In U! Ja daar is de ware Rust. Buiten deze Rust kan ik uitvallen tegen Aart, mijn man. Mijn verwachtingen van het aardse leven zijn te hoog, de dag valt tegen. Mijn onrust verdwijnt niet. Ik kan niet tot een verblijden in God komen. Zijn woord doet dan niets. Ik mopper. Tegen Aart? Ja zeker! Maar indirect is het gericht op God. Ik ben ontevreden met mijn lot! Hij wil niet wat ik wil of zijn toon is net wat minder vriendelijk en ik kan het niet hebben. BAM! RAAK!
Wat is het belangrijk dat wij begrijpen dat mannen mannen zijn en geen vrouwen. Kennis van een levenslange verbinding is broodnodig. Denk eens aan de workshop MARRIAGE. Toen ik meer begrip kreeg werd ik milder. En dat gun ik iedereen.
Ah! Ineens bedenk ik dat ik al fietsend tot overdenking kom. De rust in mij gaat dieper dan genieten van de natuur. Deze wijze van overdenken is voor mij het pure genieten. Wat ben ik gezegend! ‘Tel je zegeningen, tel ze één voor één en je ziet dan Gods liefde door alles heen.’
Rotterdam; de rustige overdenkingen zijn weg. Ik moet ogen en oren open houden. Daar steekt iemand over zonder te kijken. Daar zie ik iemand met lege ogen. Ik hoor alle bellen rinkelen. De tram komt eraan. Stop! Seksclubs, coffeeshops, smoezelige cafeetjes, smerige hotels, buitenlandse kentekens, armoede…..De wereld! Nederland! Ik kan nu alleen maar bidden:’ O HEERE ontferm U over dit land vol van duistere moordspelonken!’ Verdriet komt omhoog. Wat een contrast; het leven met God of satans wensen leven. De Take Away wereld.
Ik kom vlak langs Rotterdam airport. Een vliegtuig van Transavia vliegt dicht over mij heen en op zo’n 100 meter van mij vandaan landt het vliegtuig. ‘Wij vliegen daarheen’. Ja! Maar waarheen?
Ik fiets in de overdenkingen verder…Tot ik besef dat de batterij van mijn fiets wel erg leeg raakt. Oeps dat wordt zwaar. Hier is in de polders achter Rotterdam ook niets wat wijst op een pitstop. Ik besluit rustig verder te fietsen en mijn weg aan de HEERE te geven. Hij regeert alle grote en kleine dingen. Zijn er kleine en grote dingen in Zijn ogen. Zijn zorg gaat over alles! Na enkele kilometers staat er een bordje met daarop ‘beleefboerderij’. Een kop en schotel verteld mij dat ik er ook iets kan drinken. Ik volg de pijlen op het bord. Een afslag van enkele honderden meters brengt mij bij de boerderij. Wat een verrassing! Nog 1%…Opladen kan binnen in het restaurant gedeelte. Ik zoek een plekje bij het raam met uitzicht op de geiten en de schapen. Schapen in de stal…..
‘De overdenking van Hem zal zoet zijn, ik zal mij in de HEERE verblijden.’
’s Avonds kom ik op het logeeradres aan. We zijn lid van vrienden op de fiets. Ik heb een adres gezocht waar ik buiten de deur kan slapen, niet bij iemand in huis. Ik houd van rust en stilte. Hoe het komt weet ik nog niet maar ik krijg een kamertje toegewezen bij lieve mensen in huis. Met de vraag of ik om 20.00u naar beneden wil komen voor een bakje thee. We raken in gesprek. Over de dinosaurus die miljoenen jaren geleden uitgestorven is door een gevallen meteoriet. Over de aarde die niet meer te redden valt. De mens zal uitsterven en dan zal de aarde zich herstellen. Ik luister. Ik leer van andere mensen hoe zij denken. Maar ik weet….En ik luister…..Op mijn kamer terug schaam ik me! Wat ben ik voor een kind wanneer ik mijn Vader niet eens vertegenwoordig. Ik belijd!
De volgende morgen gaat de wekker om 7.00u. Om 8.00u staat de ontbijttafel gereed. Ik heb minder goed geslapen. In mijn slaap verwerk ik veel. Zat de avond nog teveel in mijn hoofd en in mijn gevoel? Ik zet de wekker een half uur verder. Even nog….Tot ik na tien minuten bedenk hoe oneerlijk tegenover de HEERE. Hoe kan ik de dag vandaan beginnen met zo weinig mogelijk tijd voor Hem? Ik heb Hem nodig.
Wat een prachtige gesprekken aan de ontbijttafel. ‘Ga jij eerst maar bidden’. ‘Dat heb je goed ingeschat Heleen’. Ik bid met schaamte! Wat ben ik klein! Wie ben ik eigenlijk voor God? De gesprekken gaan over hun beider verleden en de moeiten en de zorgen. Ik mag vertellen wie God is voor mij. We zwaaien elkaar uit, een half uur later dan gepland. Ze roept me nog na; ‘Tel je zegeningen!’
Zestig kilometer door de regen en zegeningen tellen. Ik kwam niet uitgeteld. De regencape, een opgeladen fiets, het kanaal met de prachtige woonboten, de geweldig mooie huizen waar ik van geniet, de kippen die elk graantje meepikken (en ik? Vanuit het Woord?), het ‘traantje’ wat over mijn rug liep en niet uit mijn ogen, de lunch in Haarlem, het doel waar ik naar toe ga…
Ja dat was het! Tijdens het denken over het doel kwam Take Away steeds boven. We leven in ‘vrij’ Nederland. Echt? Ik twijfel sterk. Mensenhandel. Gedwongen prostitutie. De ene man er in, de volgende eruit. Take Away. In de strijd tegen gedwongen prostitutie loopt mijn zus 63 kilometer. En ik fiets naar de finish omdat ik haar wil ontvangen.
Take Away! Onze wereld? Wel nee, ver van ons bed. Echt? Lieve vriendin, hoe staan onze mannen in de wereld van zi(e)n-genot? Kunnen ze het hebben dat de Reformatorische meisjes in korte rokjes rond lopen? Worden ze getriggerd door reclame? Staan ze sterk in Gods kracht tegen porno? Weten we het zeker? Vraag je er naar?
Take Away! Wij als vrouwen nemen toch niet de lichamelijke aanraking weg van onze mannen? We zorgen toch dat zij ons zien en niet naar anderen hoeven te kijken? Ik weet het; er zijn zoveel vragen rondom het intieme samenleven. Waar je in de verkeringstijd naar verlangde is nu een punt geworden. Dat heeft ook te maken met te weinig kennis over seksualiteit en haar beleving. Het kan zo mooi zijn!
Take Away! Mee naar huis nemen. Beelden van elke dag zijn ballast die mannen mee naar huis kunnen nemen. Wat een gevecht moeten ze leveren in deze wereld. Naast de taak om het brood te verdienen, pakken ze vaak nog wat huishoudelijke taken op en hebben aandacht voor hun vrouw en de kinderen. Duizendpoten; dat zijn onze mannen! Geef ze eens een mooie avond cadeau. Mannen, ik roep jullie op om de plaats die je ontvangen hebt in te nemen. Dienende liefde heeft je vrouw en gezin hard nodig. Jullie mogen als team functioneren in Gods Koninkrijk en tot Zijn eer. Een eervolle taak!
Foto; de vuurtoren als waarschuwingsteken; LET OP! Blijf alert. Deze koers moet je varen om veilig de haven binnen te gaan. (gemaakt toen mijn man en ik een paar daagjes samen weg waren. Wat we graag en regelmatig doen nu onze kinderen de deur uit zijn. Die dagen hebben we meer tijd voor elkaar en voor samen bidden en Bijbelstudie)