Ik kijk vaak uit naar rust en stilte maar nu overvalt het mij. Ik kan goed tegen rust en stilte maar nu wil ik huilen. Ik vind het niet eenvoudig om vanuit een grote saamhorigheid de rust in te ploffen. Ploffen, JA! Zo voelt het.
Het is zomervakantie. Tijd voor een paar dagen weg met de kleinkinderen. Vorig jaar deed ik dit voor het eerst. Dat was zo goed. We gaan opnieuw.
Maar nu; die heerlijke drie dagen zijn voorbij gevlogen en ik zit alleen in de tent. De regen tikt op de het doek, de wind blaast om de tent heen. Zag ik hier naar uit? Naar twee dagen alleen zijn om weer tot rust te komen voor ik naar huis ga?
Drie dagen liggen achter me. Drie dagen waarin we zoveel mooie momenten deelden. Wat een zegen dat dit kan. Dat ik de kracht ervoor krijg. Daar bad ik om; om kracht. Het was er. Zelfs veel meer dan dat. Drie dagen waarin alleen maar regen voorspeld werd. Elke morgen was het mijn gebed, samen met de kleinkinderen, of de zon door mocht komen, al was het maar enkele uren per dag. Ik vroeg om geduld en liefde wanneer Gods wil anders was. Ik kijk verwonderd terug. Zon en veel wind, een heerlijke temperatuur was het hemels geschenk.
Ik MOET iets doen!
Ik zit stil in de tent en overdenk dit en toch komt mijn hart niet bij de dankbaarheid die ik zou willen tonen. Vaak zingt het in mijn hart over Gods goedheid. Nu is er heimwee. Waarnaar? Naar de kleinkinderen. Is dit eerlijk tegenover God?
Ik besluit op te gaan ruimen en de tent schoon te maken. Even mijn gedachten verzetten. Maar dat is toch ook zo gebeurd.
Goed voorbereid op weg
Wat ga ik eigenlijk eten? Ik heb gedacht over de tijd dat onze kleinkinderen er zijn maar me niet voorbereid op de tijd erna. En dat terwijl ik weet dat ik ook vorig jaar zo’n heimwee had naar die mooie momenten.
Wat waren de mooie momenten? Samen zingen, het voorlezen na de maaltijd, de gesprekjes tussendoor, de chips-momenten in de avond met de oudste meiden. Gewoon alles want het was zo goed!
Is vluchten een optie?
Ik besluit ondanks het knagende gevoel een mijn-moment te maken. Even een lekker hapje en een wijntje. Even een boek erbij. De regen tikt en de wind blaast. Ik hoor kindergeluiden op de camping…
Ik pak mijn telefoon en scrol door verschillende media heen.
TIJDVERDRIJF! LEEGTES OPVULLEN! Het dringt ineens tot me door. Dit wil ik niet! Ik pakte mijn telefoon ergens anders voor. Waarom laat ik me op de zwakke momenten juist verleiden tot hetgeen niet goed is voor mij?
Ik verlang…
Ik had nog een preek die ik wilde luisteren. Ik zoek deze op. Een preek gehouden op Hemelvaartsdag op de Olijfberg. Hemelvaartsdag. Jeruzalem. We waren in Israël op Hemelvaartsdag maar niet in Jeruzalem. Juist omdat we zo dicht in de buurt waren en er niet bij waren wil ik deze naluisteren. Toen we hoorden dat er een preek werd gehouden op de Olijfberg stond ons programma al vast. Daar viel niet meer aan te tornen.
Heimwee….
Daar stonden de discipelen. Jezus ging weg van hen. Ze staarden Hem na. Ik zie mezelf staan bij de auto’s om ze na te kijken. Ik zwaai nog een keer. De preek die ik dacht te luisteren als bemoediging en onderwijs was een preek waarin ik de discipelen nog beter begreep. Trouwens; zij zagen hun Jezus gaan, ik zag de kleinkinderen gaan. Dat maakt nogal verschil! Zij keerden terug naar Jeruzalem met blijdschap. En ik? Hoe sta ik NU, op dit moment, tegenover het Jeruzalem dat boven is?
Ik spreek mezelf toe en vraag me af of ik wel eerlijk ben in mijn gevoel. Mag ik wel heimwee hebben? Gaat het me nu niet meer om de kleinkinderen dan om mijn Zaligmaker? Waar gaat mijn hart nu het meeste naar uit? Zie ik Zijn zegeningen nog wel?
Tranen
Ik loop naar het toiletgebouw. Door de regen. De regen voelt als tranen die mij vertellen dat verdriet bij dit leven hoort. Het leven hier beneden. Ik vraag me op de terugweg naar de tent af of ik wel verdriet mag hebben. Ik kom er achter dat dit mag. Ik mag mijn gevoel toelaten als het maar geen sta-in-de-weg is op de weg naar Christus. Ik onderzoek mezelf. De conclusie? Ik kan het op dit moment niet direct beantwoorden. Ik wil rust en stilte om dit te overdenken….en tegelijk vind ik rust en stilte zo lastig op dit moment. Verwarrend…
Maak ik de juiste keuzes?
Rust en stilte. Wat kan ik er naar verlangen. Wat is het soms ook ver weg. En ineens bedenk ik. Waar is NU mijn gebed? Waar is Gods Woord? Ik spreek niet met God. Daarin ligt dus de onrust van mijn hart. Ik ben teveel met mezelf bezig!
Wat is het eenvoudig om dat aan anderen voor te houden. Wat is het eenvoudig om er zelf in te struikelen.
Ik neem een besluit; ik ga Bijbellezen, bidden en daarna mijn man bellen.
En morgen dan?
Morgen heb ik nog een dag alleen in de tent. Ik zag er zo naar uit. Even niets…Maar nu draaien mijn gedachten rond; Wat ik morgen ga doen? Zal ik dat maar loslaten? Ik kan mezelf vermoeien met zoeken of er een markt in de buurt is. Misschien kan ik gaan fietsen. En wat als het regent? Ik heb nog een boek over de wapenrusting. Het leest zo makkelijk weg. Dat lijkt me ook heerlijk. Een kop koffie en een boek.
Wat…als…?
Maar wat als…?
Laat ik me maar niet onrustig voortjagen door allerlei gedachten. Vluchtpogingen om dit gevoel te ontgaan. Zal ik maar gewoon toegeven dat dit een lastig moment is en dat het zo mag zijn?
Zal ik morgen maar even aan mezelf vragen wat goed en nuttig voor me is? Dat is nu niet het juiste moment. Eerst even laten gebeuren…..Het gevoel van heimwee mag er zijn. Mijn gevoelens mogen er zijn. Dat is niet het probleem. Het probleem zit in het omgaan met mijn problemen. Daar kan ik iets mee.
JEZELF WAARDEREN EN ACCEPTEREN IS JE SCHEPPER EREN! (citaat uit het boek van Abigaïl Jansen ‘Een open boek’. Aanbevelenswaardig!). En daarmee verbonden het is accepteren van je gevoel en wat jij nodig hebt.
En nu huil ik…
En tijdens het bellen met mijn man laat ik mijn tranen gaan terwijl ik woorden geef aan mijn gevoel. Hij luistert zomaar stil en rustig. Dat is een van mijn manieren van verwerken. Woorden geven aan gevoel….
Hoe doe jij dat?
Zelf bemerk ik juist in tijden dat ik verward ben in mijn gevoel dat ik ga vluchten. Moet ik mezlef daarvan de schuld geven of is het satan die me af wil houden van rust, stilte, luisteren naar de stem van je hart en puur leven? Ik denk dat dit wel de tactieken zijn die hij gebruikt om ons bij God vandaan te houden. MAAR wij zijn zelf verantwoordelijk!
Foto; spiegelen; even stilstaan bij wie je echt bent en wat je gevoel jou vertelt.