We kunnen veel leren van onze fouten. Maar we krijgen niet altijd de tijd om het over te doen.
De Schotse schrijver Thomas Carlyle (1795-1881) trouwde met Jane Welsh. Zij gaf zich met haar hart en ziel volledig aan hem en zijn werk. Hij had haar ook lief maar was zo druk met schrijven en spreken dat hij haar vaak verwaarloosde. Na een aantal huwelijksjaren werd zij ziek en stierf plotseling. Na de begrafenis ging Thomas naar de slaapkamer en vond Jane’s dagboek. Daar las hij deze woorden die zij over hem geschreven had: ‘Gisteren hadden we samen een uur en het was enorm heerlijk. Ik houd zo veel van hem.’ Op een andere dag schreef ze: ‘Ik heb de hele dag geluisterd of ik zijn voetstappen hoorde in de hal, maar nu is het te laat. Hij zal waarschijnlijk vandaag niet meer komen.’ Thomas huilde als een gebroken man. Nu pas realiseerde hij zich met diep berouw hoe hij haar zo vaak verwaarloosd had.
De eerste liefdestijd was overgegaan! Maar haar liefde verdiepte zich door vaak en diep na te denken over haar man en wie hij voor haar was. Deze vrouw had geleerd om zich op het positieve te focussen en leefde haar doel met hem. Gods doel! Maar Thomas realiseerde zich dat te laat….
Dit stukje lazen mijn man en ik gisterenavond samen. We spraken er over door. We stelden elkaar de vraag welk cijfer wij onze liefdesvlam geven. Uhm…. Wil je het weten? We zaten op één lijn. We hadden beiden hetzelfde getal in ons hoofd. Een ACHT! We bespraken ook hoe we dit cijfer nog hoger konden krijgen. Samen maakten we afspraken om nog meer samen te doen. Om beter op elkaar te letten en meer aan elkaar te denken. En….Om onze telefoons niet te gebruiken terwijl de ander in de buurt is. En dan ook niet langer in een ander vertrek blijven om de media te checken. Dat wordt een zoektocht.
Vanmorgen…. Ik loop voor ik naar het aanrecht loop even naar mijn telefoon. HOH! Ik had een afspraak met mezelf gemaakt dat ik geen telefoon gebruik voor ik Gods Woord open heb gedaan. Ik maak het ontbijt klaar. Mijn man maakt zich klaar om straks naar zijn werk te gaan. Hij komt de keuken binnen en loopt naar zijn telefoon. Hij leest de apps die binnen zijn gekomen. Ik laat het gebeuren. Ik zeg niets. Nu niet. Ik schaam me dat ik zelf zo slecht kan omgaan met de afspraak die ik met mezelf heb gemaakt. Ik heb genoeg aan mezelf!
In het verleden reageerde ik direct. Zonder mezelf te schamen zette ik Aart op scherp en benoemde wat we hadden afgesproken. Hoe slinks! Dat was niet het enige….Was dat maar zo. Ik liet het ook toe dat er een bittere gedachte binnensloop. Die gedachte was bitter. De gedachten maakten mijn wortel ten aanzien van hem bitter. En het gedrag wat er uit voortkwam was bitter en liefdeloos. Mijn woorden besmeurd met ik-weet-het-beter. Was ik moe? Dat zal best maar is dat een vluchtweg om dit gedrag te laten zien? Is dit wat God van mij vraagt? Is dit een voorbeeld voor mijn kinderen?
Corrie realiseert zich; Veel liefdevolle opvoedmomenten heb ik laten liggen. Om dat te herhalen is het nu te laat….
In die tijd stond het cijfer in rood. Mijn focus was gericht op ons geluk en het lukte niet om gelukkiger te worden. Horizontaal leven is een leven vol met tegenvallers. Ik had vaak hoge verwachtingen. De verwachtingen waren zo hoog gespannen dat er niemand aan kon voldoen. Ik was niet realistisch. In een hectisch gezin gebeurde er veel wat minder dan leuk was. Mijn man en ik moesten daar samen tussendoor zeilen met alle kwetsende botsingen van dien of van die tijd. We gaven onszelf en ons huwelijk een onvoldoende. Hoe helpend is dat?
Gekwetste huwelijken en bittere wortels zijn beelden van het gewonde huwelijk. Gewonde liefde is geen gedode liefde. Wat wij vergeten zijn wil ik jullie als tip meegeven om de liefde in ere te houden:
Kun jij bij een van deze punten een steuntje in de rug gebruiken? Denk dan eens aan wandelcoaching.
Het brak open….Wie brak? Ik brak door te huilen en te praten. Mijn man keek. Wat moest hij met die tranen van mij? Ik zag het. Ik legde mijn hand over de ontbijttafel naar hem toe. Hij pakte mijn hand. Die week zijn onze handen vaak verbonden. Ik herinner me het moment dat mijn man mijn hand pakte en mijn (zijn) trouwring om mijn vinger heen draaide…..
Ik huilde van pijn en dankbaarheid….
Door ervaring heb ik geleerd dat er verschillende dingen zijn die ik anders moe(s)t doen. Ik moe(s)t mijn man, met zijn gevoelige hart, waarderen in wie hij was en niet verwachten dat hij werd zoals ik wilde. Dat was een aardse en ik gerichte houding van me. In de drukte van ons gezin was ik mijn liefste uit het oog verloren en ging ik op in mijn kinderen. Aart keek aan de zijlijn toe. En hij voelde zich ook letterlijk aan de zijlijn staan. Ik begreep hem niet en hij mij niet. En ik maar zorgen… En ik mopperde op Aart die niet zag wat er nodig was en op de kinderen die elkaar met woorden een plek misgunden. Zo was het binnen de deur… Ik paste wel op dat we buiten de deur een mooi gezin leken te zijn waar alles op rolletjes liep….
(Elkaar niet begrijpen is meestal de reden van verwijdering. In de workshop MARRIAGE komen zoveel verschillen in beeld dat elk echtpaar elkaar in de ogen kijkt en weet dat er daardoor issues zijn)
Laat de drukte, de onreinheid in je gedachten en je gedragingen je liefde niet doden. Met onreinheid bedoel ik niet alleen porno en buitenechtelijke relaties maar ook bittere gedachten, geen tijd voor elkaar, afwijzing en nog veel meer. Vul jij hier je naam en onreine gedrag gerust in. Ik…………wil me niet meer laten leiden door…………….Gods Woord is mijn leidraad en houvast!